Η ολιγωρία είναι αυτή που πάντα φέρνει αυτή τη χώρα σε δυσάρεστη θέση. Οκτώ χιονοδρομικά κέντρα στη Βόρεια Ελλάδα μαραζώνουν χρόνο με το χρόνο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ολίγων που δουλεύουν με πάθος σ’ αυτά.
Ειδικά εδώ στη Βόρεια Ελλάδα, με τη σπάνια ομορφιά που διαθέτουν τα βουνά της, θα μπορούσαμε να είχαμε αναπτύξει συνθήκες άνθησης του ορεινού τουρισμού.
Αντίθετα, όχι μόνο δεν αναπτυχθήκαμε με επίκεντρο τα χιονοδρομικά μας κέντρα, αλλά κοντεύουμε να χάσουμε το παιχνίδι από τη γείτονα Βουλγαρία, που μέσα σε λίγες σεζόν κατάφερε να δημιουργήσει και να εδραιώσει το χιονοδρομικό κέντρο του Μπάνσκο, κερδίζοντας σε ανάπτυξη.
Στην Ελλάδα το ιδιοκτησιακό καθεστώς (άλλα ανήκουν στους δήμους και άλλα στο κράτος), η έλλειψη θεσμικού πλαισίου λειτουργίας με αποτέλεσμα να μην έχουν σήμα λειτουργίας από τον ΕΟΤ και κατά συνέπεια να μην μπορούν να αξιοποιήσουν κονδύλια, έφεραν όλα αυτά τα χρόνια τα χιονοδρομικά μας σε δύσκολη κατάσταση περιμένοντας το... μάννα εξ ουρανού.
Οι ξενώνες που αναπτύχθηκαν πέριξ αυτών ανέβασαν ιδιαίτερα τις τιμές τους, με αποτέλεσμα ένα Σαββατοκύριακο να κοστίζει όσο ένα πενθήμερο ταξίδι στο... Παρίσι.
Και κυρίως δεν υπήρξε διαφημιστική καμπάνια (εντός και εκτός συνόρων) που να στηρίξει όλα τα χιονοδρομικά και γενικά τον ορεινό τουρισμό.
Αντίθετα, οι γείτονες έπαιξαν επιθετικά: διαφημιστικά, αναπτυξιακά και τιμολογιακά. Με λίγα λόγια, έγιναν πόλος έλξης.
