Ο φτωχός Γκρέκο

Πόσο μακριά είναι η Πιόνγκτσανγκ; Τέσσερα χρόνια, 8648 χιλιόμετρα και πολλοί αγώνες πρόκρισης. Η συμμετοχή στους χειμερινούς Παραολυμπιακούς του 2018 δε μου αρκεί. Αυτή τη φορά θέλω τη διάκριση και ας είμαι ο φτωχός Γκρέκο.

του Μάκη Καλαρά
Παραολυμπιονίκη, χιονοδρόμου

Να πω ότι δεν έχω δει αρκετά πράγματα στη ζωή μου και δεν έχω ζήσει καταστάσεις πρωτόγνωρες, θα πω ψέμματα. Ειλικρινά όμως, τίποτα δε με πτοεί. Αυτό όμως που έζησα στις Άλπεις ήταν κάτι εντελώς καινούργιο.
Κάθε φορά που επιστρέφω από προετοιμασία ή αγώνες και με ρωτάνε πως τα πήγα, η απάντηση μου είναι πάντα βασισμένη σε αγωνιστικά κριτήρια. Απέδωσε η προπόνηση και πέτυχα το σκοπό μου στους αγώνες. Αυτή τη φορά, επιστρέφοντας μετά από 26 μέρες παραμονής στις χιονισμένες βουπλαγιές των Άλπεων, η απάντηση δεν μπορεί να είναι τόσο απλή και… τυποποιημένη. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τόσο φτωχός σαν αθλητής. Τόσο παράταιρος με τις υπόλοιπες αποστολές.
Οταν το 2004 κέρδισα στην Αθήνα το αργυρό μετάλλιο στη δισκοβολία πίστευα ότι αυτό το συναίσθημα δε θα το ξεπεράσει τίποτα. Έκανα λάθος. Σε υψόμετρο 3.850 μέτρων, εκεί που το οξυγόνο αρχίζει και αραιώνει, ένιωσα τέτοια ικανοποίηση που η πλούσια ελληνική γλώσσα μου επιτρέπει να την εκφράσω με μία και μόνο λέξη αλλά θα μου την κόψει η… λογοκρισία. Ένιωσα μεγάλη κ…
Αγωνίστηκα κόντρα σε αντίπαλους αθλητές που πήραν μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, που είναι πολύ ψηλά στο παγκόσμιο ranking και έχουν από πίσω τους στρατούς από χορηγούς και ανθρώπους που τους στηρίζουν σε όλα. Μέχρι και τεχνικό αμορτισέρ για το sit ski διαθέτουν.
Τί έκανα σε αυτόν τον αγώνα; Ολοκλήρωσα 12ος σε 31 συμμετοχές. Μπροστά από Αυστριακούς, Καναδούς, Γερμανούς. Αθλητές που έχουν το αλπικό σκι μέσα τους. Αθλητές γεννημένους και μεγαλωμένους στα βουνά. Μέσα στο χιόνι. Από χώρες με τεράστια παράδοση.
Όχι όμως, η κ… που ένιωσα δεν ήταν απλά και μόνο γιατί κέρδισα όλους αυτούς τους σπουδαίους αθλητές.
Στις Άλπεις ταξίδεψα, οδικώς παρέα με έναν φίλο μου, παλιό συμμαθητή από το λύκειο, τον Γιάννη Γάββαρη. Τον έχρισα προπονητή, συνοδό, τεχνικό αμορτισέρ, γυμναστή, φυσιοθεραπευτή, γιατρό, αρχηγό αποστολής, υπεύθυνο σέρβις των σκι, παιδί για όλα τα θελήματα… Ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Ο αρχηγός αποστολής, προπονητής, φυσιοθεραπευτής κτλ, είχε έρθει φέρνοντας μαζί του σανίδα του σνόουμπορντ! Δηλαδή ήταν ο μόνος που δεν έκανε σκι και στις προπονήσεις δεν μπορούσε να με ακολουθήσει. Η ενδυμασία μας; Τουριστική. Όλες οι ομάδες είχαν τα ρούχα των χωρών τους που τους είχαν προμηθεύσει οι ομοσπονδίες τους. Άλλωστε τις χώρες μας εκπροσωπούσαμε όλοι. Εμείς φορούσαμε αυτά που φοράνε στον Παρνασό οι σκιέρ του σαββατοκύριακου. Αυτή ήταν η ελληνική αποστολή.
Ξεχωρίζαμε όπου και αν πηγαίναμε. Μας κοιτούσαν σαν φτωχούς συγγενείς και στα πρόσωπα τους, μονίμως διακρίναμε ένα υποτιμητικό χαμόγελο.
Ακόμα και στο εστιατόριο βρέθηκε τρόπος να νιώσουμε μειονεκτικά. Όλες οι αποστολές, στο τραπέζι τους είχαν τη σημαία της χώρας τους. Μόνο στο δικό μας δεν υπήρχε τίποτα. Ρωτήσαμε να μάθουμε το γιατί και ο ξενοδόχος μας είπε ότι αγόρασε όλες τις σημαίες της Ευρώπης εκτός από την ελληνική γιατί πολύ απλά δεν τη βρήκε! Είμαι ένας αθλητής με αναπηρία και καθημερινά αντιμετωπίζω προβλήματα. Το πόσο άσχημα ένιωσα όμως όταν κάθε μέρα μπαίναμε στο εστιατόριο και παντού βλέπαμε αποστολές ντυμένες ομοιόμορφα να κάθονται στα τραπέζια τους με τις σημαίες των χωρών τους και εμείς να βολευόμαστε όπου μπορούμε ως παρείσακτοι, είναι κάτι που με πείραξε πολύ.
Άσχημα ένιωθα και στις συναντήσεις των αποστολών. Τα λεγόμενα Captain meetings όπου γινόταν η καθημερινή ενημέρωση. Εγώ πήγαινα ως εκπρόσωπος του εαυτού μου για να ενημερωθώ για την ομάδα μου. Εμένα δηλαδή.
Είναι η ράτσα μας τέτοια και το στομάχι μας γερό και τα αντέχουμε όλα. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε τα συζητούσαμε μεταξύ μας με πίκρα, αλλά στο τέλος καταλήγαμε να γελάμε. Οι δύο μας…
Μία μέρα πριν από τον αγώνα, στην τελευταία προπόνηση δέχθηκα το πιο δυνατό χαστούκι. Ο προπονητής της βρετανικής αποστολής με πλησίασε και με ρώτησε γιατί φοράω τα παλια πέδιλα. Αφελής εγώ, του απάντησα ότι με τα ίδια ακριβώς πέδιλα αγωνίστηκα και στους Ολυμπιακούς του Σότσι τον Μάρτιο. Η απάντηση μου αυτή του προκάλεσε το γέλιο που μου έφερε μεγάλη αμηχανία. «Μάκη, οι κανόνες έχουν αλλάξε εδώ και έξι μήνες. Αυτά τα πέδιλα έχουν αποσυρθεί» μου απάντησε και μου κόπηκαν τα… πόδια. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά ανάπηρος. Ανήμπορος. Είχα πολλά χρόνια να νιώσω έτσι.
Δεν ήξερα τί να πρωτοσκεφτώ. Ποιος φταίει που δεν με ενημέρωσε; Γιατί ρε γαμώτο να πάει χάμενη τόση προσπάθεια; Τόση ταλαιπωρία; Τόσα έξοδα πληρωμένα από την τσέπη μου κυρίως; Γιατί; Γιατί…
Για να αντιληφθεί κάποιος τη διαφορά, απλά να πω ότι όλους αυτούς τους μήνες έκανα προετοιμασία με σκαρπίνια για να τρέξω σε έναν αγώνα όπου όλοι φοράνε σπάικς (παπούτσια με καρφιά).
Αναγκάστηκα να ψάξω και να δανειστώ από έναν Βρετανό πέδιλα για να μη χάσω το δικαίωμα να αγωνιστώ.

Η μέρα του αγώνα ξημέρωσε. Ότι συνέβη όλες τις προηγούμενες μέρες είχε διαγραφεί από τη μνήμη μου. Ως μη γενόμενα. Στη διαδρομή πάνω στο βουνό, ρωτάω τον συνοδό μου: «Γιάννη, τί λες να κάνουμε σήμερα; Πως θα τα πάμε; Να τα δώσω όλα, ή να είμαι προσεχτικός τόσο όσο να τερματίσω και να πάρουμε χαμηλή βαθμολογία;». Το αρχικό ζητούμενο ήταν να μείνω κάτω από τους 220 βαθμούς για να πάρω την πρόκριση στο ευρωπαϊκό κύπελλο που ακολουθούσε σε λίγες μέρες. «Μάκη, άσε τις… βλακείες. Έχεις καταλάβει πόσο αναλώσιμοι είμαστε εδώ; Σαν Σπαρτιάτες είμαστε. Δεν έχουμε τίποτα. Ξέχασες ότι μέχρι στιγμής πέντε ελικόπτερα πήραν αθλητές που χτύπησαν και τους μετέφεραν στα νοσοκομεία; Και δεν παίρνουν μόνο τον αθλητή που χτυπάει, υποχρεωτικά πηγαίνει και ο συνοδός μαζί. Αν εσύ χτυπήσεις και έρθω μαζί σου, τα πράγματα μας τί θα απογίνουν; Ποιος θα τα πάρει; Το αυτοκίνητο; Το καρότσι; Αποσκευές; Είμαστε εντελώς μόνοι. Το έχεις καταλάβει;» μου απάντησε και το μόνο που μπορούσα να κάνω, είναι αυτό που έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Να χαμογελάω και να λέω πάμε και ότι βγει. Δεν ήμασταν οργανωμένοι όπως έπρεπε (όχι από δική μας ευθύνη), μας έλειπαν πολλά πράγματα, εξοπλισμός, υποστήριξη, εμπειρία, αλλά έχουμε εγωισμό.
Τελικά καταφέρνω και όχι μόνο τερματίζω και στους τέσσερις αγώνες, αλλά έπιασα και το όριο για το ευρωπαϊκό κύπελλο και το παγκόσμιο κύπελλο.

Εκείνη τη στιγμή ακούμε στον τερματισμό να μας φωνάζουν «Μπράβο Γκρέκο»! Ήταν όλοι αυτοί που μας κοιτούσαν υποτιμητικά και με αρκετή δόση οίκτου όλες τις προηγούμενες μέρες. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να σηκωθώ από το sit ski και να τους δείξω τα οπίσθια μου. Αν δεν ήμουν σφηνωμένος, αλήθεια θα το είχα κάνει. Επί 23 μέρες μας έκαναν να νιώθουμε παρακατιανοί. Δε με είχαν δει να αγωνίζομαι. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ο Ιταλός προπονητής κάτι έλεγε στον αθλητή του εκνευρισμένος και έδειχνε προς το μέρος μας. Τον είχα περάσει…
Δυστυχώς όμως, η χαρά ήταν εφήμερη καθώς όπως ενημερωθήκαμε, αν και πιάσαμε το όριο να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό κύπελλο που διεξάγεται σε λίγες μέρες, κάποιοι αμέλησαν να μας ενημερώσουν ότι οι συμμετοχές για το συγκεκριμένο ευρωπαϊκό έχουν κλείσει από προηγούμενους προκριματικούς… Σίγουροι εμείς ότι θα τα καταφέρουμε, είχαμε βγάλει τα εισιτήρια και είχαμε κανονίσει τις διαμονές μας για ένα ευρωπαϊκό που δε θα συμμετείχαμε ακόμα και αν βγαίναμε πρώτοι στο Πίτζταλερ Γκρέτσερ της Αυστρίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε παρόμοιες καταστάσεις. Μαθημένοι είμαστε σε όλα αυτά. Όμως αυτή τη φορά συνέβησαν πολλά μαζί και δε γίνεται να μη νιώσεις έστω λίγη πικρία. Έχω ξεκινήσει τον αγώνα μου για να πάω στην Κορέα το 2018. Είτε μόνος, είτε με τον φίλο μου, είτε οργανωμένος, με τη στήριξη της ομοσπονδίας ή όχι, εγώ θα πάω. Θα είμαι εκεί για να είναι και η Ελλάδα. Θα είμαι εκεί όχι απλά για να σηκώσω τη σημαία. Θέλω τη διάκριση. Την απλή συμμετοχή τη δοκίμασα. Ωραία ήταν δε λέω, αλλά δε… χόρτασα. Και ξέρετε κάτι; Τον πεινασμένο να τον φοβάστε…