Φαίνεται δύσκολο να το πιστέψεις: σκιερ από την Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη έρχονται στον Όλυμπο για να κάνουν σκι στις πλαγιές του. Δεν χρειάζονται ούτε λιφτ, ούτε καρέκλες, ούτε σαλέ και τσάγια. Κάνουν ορειβατικό σκι, ένα άθλημα που δίνει στο σκιερ τη δυνατότητα να κάνει αναβάσεις, να περπατά ώρες και να κατεβαίνει σε όποια χιονισμένη πλαγιά επιθυμεί. Μιλάμε για την απόλυτη ελευθερία.
Αυτό το σκηνικό με τους ευρωπαίους σκιερ το έζησα πριν 5 εβδομάδες στον Όλυμπο. Γερμανοί, Αυστριακοί, Ιταλοί, Ισπανοί σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες κατέβαιναν από Σκολιό και Άγιο Αντώνιο μες στην ευτυχία. Για να ανεβεί ένας ερασιτέχνης σκιερ από τη βάση, το στρατόπεδο ΚΕΟΑΧ όπου εκπαιδεύονται οι σκιερ του Στρατού, μέχρι τον Άγιο Αντώνιο ή το Σκολιό χρειάζεται τουλάχιστον 4 – 5 ώρες. Ένας μέτριος ορειβάτης όταν έχει χιόνι χρειάζεται περισσότερο χρόνο, εξοπλισμό και πολλές στάσεις.
Το μέρος ξεγελά: βλέπεις το καταφύγιο στην κορυφή του Αγίου Αντωνίου και νομίζεις ότι σε καναδυό ωρίτσες θα είσαι επάνω. Ξεκινάς και σε δυο ώρες ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι ούτε στη μέση. Συνεχίζεις και βλέπεις το καταφύγιο να απομακρύνεται. Σε τρεις ώρες νιώθεις πτώμα γιατί η κλίση αρχίζει και παραδυσκολεύει. Στις 4 ώρες προσπαθείς να βρεις κουράγιο: το υψόμετρο σε έχει κάνει πτώμα, το χιόνι είναι μέχρι το γόνατο και το καταφύγιο όλο και φεύγει απ’ τον κοντινό ορίζοντα. Στο πεντάωρο δε σκέφτεσαι τίποτα: το οξυγόνο έχει αραιώσει κι εσύ απλώς ξέρεις ότι πρέπει να φτάσεις. Και φτάνεις. Από τα 1900, στα 2817.
Το μαγικό αυτό μέρος διάλεξε η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης κι ο Χιονοδρομικός Ορειβατικός Σύλλογος Ελασσόνας για να διοργανώσουν τον αγώνα που έκλεισε το 21ο Πρωτάθλημα Ορειβατικού Σκι.
Πρόκειται για την πρώτη από μια σειρά εκδηλώσεων και αγώνων με αφορμή τη συμπλήρωση, το 2013, 100 χρόνων από την κατάκτηση του Μύτικα από τους ελβετούς Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Body με οδηγό το Λιτοχωρινό Χρήστο Κάκκαλο.
Την περασμένη Κυριακή ήταν απειροελάχιστος ο κόσμος που παρακολούθησε τον αγώνα. Και πως να μην είναι; Να σηκωθείς χαράματα για να είσαι στις 9 στην είσοδο του στρατοπέδου. Να περπατήσεις επί περίπου τρία τέταρτα στο χιονισμένο δρομάκι και να ανέβεις 200 μέτρα υψομετρική για να φτάσεις στα 1900. Να σταθείς στο ύπαιθρο επί 4-5 ώρες, με τον παγωμένο αέρα να σε διαπερνά. Το χιονοδρομικό του Στρατού δε διαθέτει σχεδόν καμία από τις συνηθισμένες ανέσεις των χιονοδρομικών. Να βλέπεις τους σκιερ να απομακρύνονται και να τους βλέπεις μακριά να σκαρφαλώνουν μικροί, σαν μυρμήγκια. Να περιμένεις χωρίς να κάνεις τίποτα για ώρες.
Πρώτο τερμάτισε στη διαδρομή που πέρασε όχι από 1 αλλά από 2 ζόρικες κορυφές (Άγιο Αντώνι και Σκολιό) το ζευγάρι του Θεσσαλονικιού Πλάτωνα Αρώνη και του Γερμανού Philip Reitter, σε λίγο περισσότερο από δυόμισι ώρες! 2.35.20 ο χρόνος που έκαναν για να συναντήσουν τον Δία, την Ήρα, την Άρτεμη και όποιον άλλο από τους θεούς θέλει η φαντασία του καθενός να συμπληρώσει...
της Χριστίνας Ταχιάου