Έρευνες μειώνουν όλο και περισσότερο το όριο ανάμεσα στο ανθρώπινο και το μη ανθρώπινο, ενώ παράλληλα ρίχνουν περισσότερο φως στις εξελικτικές ρίζες της συνείδησης της ανθρώπινης φύσης. Νέα ιαπωνικά πειράματα διαπιστώνουν κατά πόσο οι χιμπατζήδες «σκέφτονται» όπως οι άνθρωποι, όταν εκτελούν διάφορες δραστηριότητες.
Οι στενότεροι από γενετική άποψη «συγγενείς» του ανθρώπου έχουν τελικά περισσότερα κοινά με μας από ό,τι νομίζαμε μέχρι τώρα, καθώς φαίνεται πως διαθέτουν τόσο επίγνωση του εαυτού τους, όσο και την ικανότητα να προβλέπουν τις επιπτώσεις που θα έχουν οι πράξεις τους στο περιβάλλον τους, μια ικανότητα που θεωρείτο ως τώρα αποκλειστικά ανθρώπινη.
Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Ερευνών στα Πρωτεύοντα, στο Κιότο, με επικεφαλής του Τακαάκι Κανέκο και Μασάκι Τομονάγκα, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό βιολογίας “Proceedings of Royal Society B” της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας εκτέλεσαν μια σειρά έξυπνων πειραμάτων σχετικά με τις ικανότητες των μεγάλων πιθήκων.
Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι διάφορα είδη πιθήκων, όπως επίσης τα δελφίνια, μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, μια ένδειξη ότι έχουν κάποια -άγνωστο σε ποιο ακριβώς βαθμό- αντίληψη και συνείδηση του εαυτού τους. Το πιο γνωστό πείραμα είναι αυτό που ένα ζώο σημαδεύεται συνήθως στο πρόσωπο με κάποιο χρώμα, το οποίο μπορεί να δει μόνο αν κοιτάξει στον καθρέφτη.
Αν το ζώο αγγίζει το σημάδι την ώρα που βλέπει το είδωλό του, σημαίνει ότι έχει επίγνωση του εαυτού του. Λίγα μέχρι σήμερα ζώα έχουν περάσει αυτό το τεστ, αλλά και πάλι αρκετοί επιστήμονες διατηρούν ερωτηματικά για το ποια είναι ακριβώς η συνειδησιακή διαδικασία που κρύβεται πίσω από αυτή την -έστω μερική- αναγνώριση και επίγνωση του εαυτού των ζώων.
Τα πειράματα, που αφορούσαν βιντεοπαιγνίδια σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, έδειξαν ότι οι χιμπατζήδες μπορούσαν να διακρίνουν ποιες κινήσεις στην οθόνη προκαλούνταν επειδή οι ίδιοι κινούσαν ανάλογα το «ποντίκι» και τον κέρσορα και ποιες κινήσεις οφείλονταν σε άλλους παράγοντες, άσχετους με τους ίδιους.
Στο πιο δύσκολο πείραμα, υπήρχε μάλιστα μια χρονο-καθυστέρηση ανάμεσα στην κίνηση του «ποντικιού» και στην κίνηση του κέρσορα (σαν οι δύο κινήσεις να μην είχαν καμία σχέση μεταξύ τους), ενώ παράλληλα σκοπίμως υπήρχε διαστρέβλωση στην κατεύθυνση που κινείτο ο κέρσορας στην οθόνη.
Όπως δήλωσαν οι Ιάπωνες ερευνητές, όλα δείχνουν πως «οι άνθρωποι και οι χιμπατζήδες μοιράζονται τις ίδιες θεμελιώδεις γνωσιακές διαδικασίες, οι οποίες βρίσκονται πίσω από την αίσθηση του να είναι κανείς ένα ανεξάρτητο υποκείμενο που δρα».
