Τρίτη 30 Μαρτίου 2010 7:12:21 μμ
ΠΗΓΗ:
Χ.Κ. Σελίου
ΧΡΗΣΤΗΣ: ski.gr
Εάν και θεωρώ τον Όλυμπο ως το σπίτι μου, την πρώτη μου επαφή με το βουνό την απέκτησα στο Σέλι. Ήταν ο χειμώνας του 1979 όταν σε ηλικία 5 ετών ήρθα για πρώτη φορά στο χιονοδρομικό κέντρο Σελίου με την καθιερωμένη οικογενειακή εκδρομή του Σαββατοκύριακου. Έκτοτε, οι εκδρομές στο Σέλι και σε άλλα βουνά συνέχιζαν σε μόνιμη βάση με αποτέλεσμα η σχέση μου με το ορεινό περιβάλλον να αποκτήσει διαστάσεις θυελλώδους έρωτα. Μεγαλώνοντας τόσο ηλικιακά όσο και ορειβατικά συνέχιζα να αποκομίζω εμπειρίες από αναβάσεις με τα πόδια και καταβάσεις με τα σκι τόσο σε άλλα βουνά και χιονοδρομικά κέντρα της Ελλάδας όσο και των Άλπεων. Οι ορειβατικές εξορμήσεις συνεχίστηκαν με ιδιαίτερη ένταση παράλληλα με την εκπλήρωση των ακαδημαϊκών υποχρεώσεων σε βουνά της Νορβηγίας, του Καυκάσου, της Αλάσκας, των Άνδεων και των Ιμαλαίων. Η συνεχόμενη αναζήτηση περιπέτειας σε ψηλά βουνά σε κάθε γωνιά του πλανήτη είχαν ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή σε πολλές αποστολές, τέσσερις σε κορυφές πάνω από 8000 μέτρα μία εκ των οποίων ήταν και η άκρως επιτυχημένη αποστολή Hellas – Everest 2004, κατά την οποία 8 Έλληνες ορειβάτες καταφέραμε να ανεβούμε στο ψηλότερο σημείο της γήινης λιθόσφαιρας. Την κορυφή του όρους Έβερεστ..
Μέχρι και πριν από 15 χρόνια το Σέλι φάνταζε στο μυαλό μου απλά ως ένα χιονοδρομικό κέντρο. Όταν όμως το 2003 ο αδερφός μου Αλέξανδρος ανέλαβε τη διαχείριση του καταφυγίου του ΕΟΣ Θεσσαλονίκης, άρχιζα να βλέπω το χιονοδρομικό κέντρο ως κάτι παραπάνω από ένα ορεινό μέρος με 11 αναβατήρες. Ήταν οι επισκέψεις στις αρχές του κάθε Νοέμβρη που μαζευόμασταν να κάνουμε διάφορες δουλειές για το καταφύγιο και την κοπανούσαμε με τα ποδήλατα μέχρι τα Πριόνια και το πανέμορφο Άνω Βέρμιο. Ήταν το κλείσιμο της κάθε χιονοδρομικής σαιζόν και όταν υπήρχε αρκετό χιόνι που οι βόλτες επαναλαμβανόταν με ορειβατικά σκι και μετά αποτελειώναμε τα εναπομείναντα τσίπουρα και μεζέδες βλέποντας το βουνό να αλλάζει ρούχα και να βάζει τα ανοιξιάτικα του. Το τοπίο μόλις βγεις στα δυτικά του χιονοδρομικού κέντρου είναι μαγευτικό, τελείως διαφορετικό από τις πίστες με τρεχούμενα νερά, εναλλαγές δάσους οξιάς και κωνοφόρων και πλούσια πανίδα που αφήνει τα χνάρια της στο ανοιξιάτικο χιόνι. Οι παλιοί υλοτομικοί σύρτες αποτελούν εξεραιτικά μονοπάτια για καταβάσεις με το ποδήλατο. Με αυτά πέρασε λοιπόν στο μυαλό μου ότι το ‘Σελάκι’ δεν είναι απλά ένα χιονοδρομικό κέντρο αλλά ένα μέρος πολλαπλών ορεινών δραστηριοτήτων. Παρ όλες τις αποστολές σε διάφορα μέρη του εξωτερικού και σε χιονοδρομικά κέντρα μαμούθ των Άλπεων, τη θαλπωρή που συνεχίζω να βρίσκω στο Σέλι δεν τη συναντάω σε πολλά άλλα μέρη. Μπορεί να είναι το γεγονός ότι ο αδερφός Αλέξανδρος διαχειρίζεται το καταφύγιο, αλλά και πριν αναλάβει τη διαχείριση πάλι έτσι νιώθαμε. Απλά γιατί οι δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στον ευρύτερο χώρο του χιονοδρομικού κέντρου περιλαμβάνουν ένα πλήρες πακέτο από οινογαστρονομικές, χιονοδρομικές, πεζοπορικές, ποδηλατικές περιηγήσεις, με κοινό παρονομαστή τα καλά γλέντια, που συμβαίνουν απροσδόκητα από το Ασούρμπασι μέχρι και την πλατεία του χωριού.
Θα ήταν λοιπόν πολύ όμορφο αυτό που σήμερα ονομάζεται Χιονοδρομικό Κέντρο Σελίου, στο μέλλον να αποτελεί ένα μέρος με ένα όμορφο γήπεδο ποδοσφαίρου, μία πίστα ποδηλάτου downhill, μία οργανωμένη πίστα σκι αντοχής καθώς και με χαραγμένες διαδρομές ορειβατικού σκι και ορεινής ποδηλασίας, ανεξαρτητοποιώντας έτσι τη λειτουργία του από την ποσότητα και τη διάρκεια της χιονοκάλυψης. Δεν νομίζω ότι απέχει πολύ από τη σημερινή κατάσταση μιας και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σωστές κινήσεις προς την κατεύθυνση αυτή. Βέβαια, για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο θα χρειαστούν όραμα, πίστη, μπόλικη καλή διάθεση και λεφτά.
Η εμπειρία λέει ότι έχοντας εξασφαλίσει τα τρία πρώτα, το τέταρτο δεν αργεί να έρθει!
Μ. Στύλλας
